"Zgazu Tanoga" to kampania zabawna, lekka i profesjonalna, ale...

Tomek Smoluch, creative diector, MOSQ.TO:
Kampania zadziwiająco udana!

Wreszcie ktoś wpadł na to, że kampania społeczna nie musi być patetyczna, łzawa, pełna ofiar i przerażających statystyk. Mało tego! Kampania społeczna może wciągać na maksa i wywoływać uśmiech na twarzach poprzez nieprzekombinowane i zabawne sceny. Bardzo mocnym punktem filmu jest oczywiście główny bohater, którego od razu chce się poznać. Od razu przychodzi do głowy Pan Miyagi z Karate Kid i człowiek zanurza się w miłych wspomnieniach z przeszłości, w której popularne były filmowe motywy z Japonii. No i samo Zgazu Tanoga – jesteśmy przekonani, że przejdzie do potocznego języka i będzie tematem żartów za każdym razem, gdy tylko zamkniemy drzwi od auta. Kampania jest niesztampowa, a także – co bardzo istotne – nikogo nie próbuje pouczać w nachalny sposób.

Jedyna rzecz, która mogłaby być trochę bardziej dopracowana, to strona techniczna filmu. Jednak nie przeszkadza ona w odbiorze tej kampanii. Jest nawet w klimacie japońskich filmów i pokazuje, że dobra historia broni się sama – nie potrzeba do jej realizacji milionów dolarów. Dobra robota!

Paweł Jan Nowak, Senior Art Director, faceADDICTED:
Rozumiem, że twórcy chcieli bawiąc uczyć, ale chyba za bardzo przysiedli do tego pierwszego i zaniedbali najważniejsze.

Po pierwsze: nie za bardzo wiem, kto jest grupą docelową kampanii. W spocie widzę młodego człowieka w tanich ciuchach i samochodzie vintage. Strzelam, że chodzi o świeżo upieczonych kierowców: 17 - 18-to latków.

Słowotwórczość „Zgazu Tanoga” to zabawa w wietnamską restaurację, rodem z pierwszych skeczy kabaretu Ani Mru Mru - robi się trochę starzej. Potem następują sceny inspirowane filmem „Karate Kid” i estetyką produkcji braci Skurcz. Hola, hola! „Karate Kid” to wszak rok 1984. W tym roku nasza grupa docelowa miała ok. minus 13 lat. Nie jestem pewien, czy dla tego rocznika „Karate Kid” i Bodo Kox jest w ogóle kultowe? Podobnie, jak stary Saab bez wtyczki do iPoda. Zatem poprawka: być może grupa docelowa to jednak ja, miły chłopak po trzydziestce? Idźmy dalej.

Trening naszego mistrza jest złożony z wielu komunikatów: „bądź skupiony, nigdy zdekoncentrowany”, „powściągnij ego”, „ustąp pierwszeństwa temu z prawej”, „myśl o bezpieczeństwie małych kruchych istot”. Na ekranie dzieje się tak dużo (do tego odwracające uwagę epizody w rodzaju faceta z kosiarką), że widz nie jest w stanie przyswoić całej lekcji. Musiałby ją powtarzać i pauzować, żeby wychwycić wszystko. Robi się gęsto i niezrozumiale.
W końcu wyszkolony kamikaze szczęśliwie wyrusza na drogę.

Jest to urocza etiuda, ale w żadnym wypadku nie kampania społeczna. Bo czy to, co zobaczyłem skłania mnie do myślenia o bezpieczeństwie na drodze? No, nie. Zaczynam szukać na półce DVD z „Karate Kid”.

Z kolei osiemnastolatkowi ta dość długa reklama może wydać się nudna. A jeśli nie, to zapomni o czym była, bo przekaz jest tak złożony, że rozmydlony i nieczytelny.
Szukam pozytywów, bo film jest jednak przyjemny. Jeśli okrzyk „Zgazu Tanoga!” by się przyjął, ludzie mogliby w zabawny sposób upominać pędzących kolegów-kierowców, bez wychodzenia na lamusów. Ale czy to na tych kolegów zadziała? Ale, zaraz, czy nie ustaliliśmy, że grupą docelową właściwie jestem ja? Zatem zapomnijmy o tym, co wyżej. Kampania społeczna powinna skłaniać do zmiany zachowań, lub choćby do złapania się na tym, że oto posiadam szkodliwe nawyki, nad którymi dawno przestałem się zastanawiać lub nigdy nawet nie zacząłem. Tu niestety tego nie znajduję. Rozumiem, że twórcy chcieli bawiąc uczyć, ale chyba za bardzo przysiedli do tego pierwszego i zaniedbali najważniejsze.