code.name.80.20 - kierunek innowacja czy przepaść

System 20% jest stworzony dla organizacji o dużej skali. Wtedy działa rozkład normalny - są ludzie, którym się ?chce? i jakaś pula ludzi, którzy ?muszą?. Tych pierwszych się premiuje, tych drugich ciągnie za uszy obsadzając w roli wykonawców dla tych pierwszych. I jakoś to się równoważy.<br /> <br /> Możliwość realizacji własnych projektów musi mieć wartość nie tylko dla firmy, ale też dla ?zasoba?. Może być skróconą ścieżką do pracy z jakimś guru, który urzęduje kilka pięter wyżej. Jeśli mówimy o firmie, która ma 10 000 pracowników, to jest to najlepszy sposób uciekania przed przeciętnością. A dla całej masy przeciętniaków, która przy takiej skali musi się ujawnić, jest jakimś pobudzaniem do nietkwienia w przeciętności. <br /> <br /> To, co powstanie w ramach projektów, czasem rzeczywiście wchodzi do użycia - moim zdaniem jest to ok. 1-2% projektów, tworzonych naprawdę przez elitę firmy. Często jest to ozdobnik na półce. Niegłupio, jeśli projekt powstaje np. w ramach pracy dyplomowej na uczelni. Najważniejsze jednak jest to, że ludzie uczą się odpowiadać za projekt, organizować pracę, delegować zadania, szukać wiedzy i współpracowników. To za to dostają premię, a jeśli organizacja dostanie przy okazji jakiś gadżet albo choćby dobry opis realnego problemu, to korzysta dodatkowo.<br /> <br /> Ale jeśli mówimy o agencjach w sile kilkudziesięciu osób, to ponadprogramowa energia realizuje się w robieniu lewizn, i to też jest ważny wskaźnik tego, jak ludzie się w nich czują i gdzie widzą potencjał.<br /> <br /> Dlaczego ten system nie przyjmie się w Polsce? Pomijając wielkość agencji, problemem jest wykształcenie kadry zarządzającej, która nieraz pasuje bardziej do oddziałów Providenta, niż miejsc, gdzie się myśli i myśleniem zarabia. Jeśli słyszeliście, że w pewnej sporej agencji reklamowej zafoliowano stół do piłkarzyków za karę za wyniki finansowe grupy, to macie dobry przykład tego, co mam na myśli :)

Nie kwestionuje faktu, czy się uda. Powiem więcej, mocno wierzę w ten model, choć nie jestem przekonany do całkowitej swobody, o której pisze 13 loob.<br /> <br /> Bo choćby jak poradzić sobie z kwestią równomiernego podziału zaangażowania i obciążenia zasobów. Skoro każdy może wybrać interesujący go temat, to nie mamy gwarancji obsadzenia tematów \"nieatrakcyjnych\", nudnych, żmudnych, powtarzalnych.<br /> <br /> Macie jakiś przykład w swoim działaniu przyporządkowania wedle preferencji?

Model zarządzania, m.in Google świetnie ukazany jest w książce \"Zarządzanie Jutra\" Garyego Hamela i Billa Breena <br /> <br /> <br /> <br />Praca z projektami jest tak zorganizowana, że np pracownicy sami dobierają się, sami decydują czemu poświęcić swój czas, tak więc inicjują własne projekty, próbując realizować swoje pomysły , albo pracują nad czyimś projektem. <br /> <br />W każdym razie nie potrzeba wcale jakiegoś \"mentora\", czy kierownika, bo to sami ludzie , swoimi wyborami przy życiu zachowują tylko te najlepsze, wg nich najlepiej rokujące przedsięwzięcia. <br /> <br /> <br /> <br />Jakoś nie mogę się też zgodzić z tym, że taki specjalny czas, przeznaczony dla pracowników na opracowywanie własnych koncepcji nie przyniósł by pozytywnych rezultatów w Polsce . <br /> <br />Bo właściwie czemu nie ? <br /> <br /> <br /> <br />W Ameryce się udało, to nam się nie uda ? <br /> <br />pozdrawiam

@ Łuaksz<br /> <br /> Bardzo ciekawy komentarz, dziękuje. Schemat, który przedstawiasz odnosi się do akademickiego stylu prowadzenia zespołu, oczywiście nie w kolokwialnym teoretycznym ujęciu, tylko w odniesieniu do samodzielności twórczej i badawczej, motywowania i posiadania mentora. Zresztą nie jest to jedyna cecha, która udowadnia silne korzenie Google z środowiskiem i specyfiką akademicką.<br /> <br /> Tak jak napisałem, jestem przekonany, że w wielu firmach [nawet tych o charakterze kuźni harmonogramów] taki model obecnie działa w formie szarej strefy, bez kontroli ze strony organizacji, gdzie pracownicy poświęcają czas pracy na różne zadania, nie powiązane bezpośrednio z zakresem obowiązków lub podnoszeniem kwalifikacji. Warto chyba spróbować ogarnąć ich cichą inicjatywę.

Google nie jest jedyną firmą stosującą system 80/20. W wielu _odpowiedzialnych_ i _dojrzałych_ organizacjach samodzielne prowadzenie przez zasób dowolnie wybranego projektu jest obowiązkowe i liczone np. do oceny kwartalnej.<br /> <br /> Oczywiście wymaga to opieki mentora, który pomaga wybrać naprawdę przydatny projekt. A żeby nie były to wakacje, każdy pilnuje się sam. Podwyżka lub premia, uzależniona od postępów, co kwartał świetnie w tym pomaga :)<br /> <br /> System nie będzie działał w Polsce, bo:<br /> <br /> 1. mamy za małe firmy. Mentor jest w stanie prowadzić 3-4 osoby i poświęcać na to swój czas (jest to część jego obowiązków). Taki system wymaga min. kilkusetosobowej organizacji.<br /> <br /> 2. firmy skupione są na przetrwaniu, a nie na rozwoju. Nie ma miejsca na innowacje, jest, za przeproszeniem, napierniczanie kolejnych harmonogramów do zapięcia budżetu. <br /> <br /> 3. nie ma potrzeby innowacji. Sajcik, banerek, afiliacja, rabacik na media - to są narzędzia w tej branży, innych nie trzeba, dziękujemy.<br /> <br /> 4. zasoby błyskawicznie dostosowują się do kultury branżowej, która zabija innowacyjność.<br /> <br /> Są wyjątki, ale w małych, kilkunastoosobowych firmach, gdzie działają zupełnie inne mechanizmy promowania myślenia.

Goście z 37signals wspominali, że przejście na 4-dniowy tryb pracy podniósł ich wydajność. Takie jednak eksperymenty można organizować w gronie \"odpowiedzialnych\" pracowników.