Unijny seed capital, czyli o tym jak powstawały inkubatory przedsiębiorczości

W 2008 roku ruszyły konkursy w ramach działania 3.1 POIG, na podstawie których w kolejnych latach wyłoniono 46 podmiotów.

Przyznano im ponad pół miliarda złotych (a dokładnie 555 milionów) na inkubację oraz na inwestycję w nowo utworzone przedsiębiorstwo innowacyjne (w formie objęcia udziałów). Jak widać kwota jest imponująca, a cel brzmi dumnie. Jak to wyglądało w praktyce?

Po trudnych początkach, kiedy wszyscy (czyli PARP i firmy, które dostały dotację) uczyli się i ucierali finalny kształt i zasady działania inkubatorów, w połowie 2009 roku maszyna ruszyła, a z nowo powstałych unijnych funduszy seed capital zaczęły płynąć środki na inwestycje w innowacyjne pomysły. Warunki zostały ustalone w ten sposób, że każda osoba z ciekawym pomysłem na innowacyjną firmę mogła dostać do 200.000 EUR na realizację swojej idei. Zanim jednak do tego doszło każdy, kogo pomysł został wstępnie oceniony pozytywnie, mógł liczyć na wsparcie inkubatora w ramach tzw. preinkubacji. Dzięki temu obie strony były w stanie doprowadzić do stworzenia konkretnego modelu działania przedsiębiorstwa, które za chwilę miało powstać i ocenić jego szansę na rynku. Ci, którzy przeszli przez ten etap – dostawali ofertę powołania spółki, w której inkubator za maksymalnie 200.000 EUR obejmował nie więcej niż 49,9% udziałów. I tutaj zaczynały się pierwsze schody.

Pomimo wielu próśb i wniosków PARP i Ministerstwo Gospodarki nie zgodziły się na stosowanie agio, co spowodowało konieczność wniesienia przez pomysłodawcę wkładu własnego na pokrycie swojej części udziałów (czyli w większości przypadków ponad 200.000 EUR!). 99,99999% pomysłodawców nie dysponowało takimi kwotami, więc konieczne było znalezienie wyjścia z sytuacji. W efekcie powszechną praktyką stało się oczekiwanie, że pomysłodawca będzie posiadał jakieś aktywa warte ok 800.000 PLN – najczęściej w postaci know how, prototypu czy innych wartości niematerialnych i prawnych. Rodziło to wiele problemów, bo konieczne było stworzenie takich aktywów, wycenienie ich, a następnie wniesienie aportem do spółki. Później przychodziła pora na podatki! Najczęściej 19% od wartości aportu, a więc często ponad 160.000 PLN!

Kiedy jednak udało się szczęśliwie przejść przez ten etap, podpisać umowę inwestycyjną (to temat na osobną historię;)) i założyć spółkę – inkubator przelewał do niej swoją część, a pomysłodawcy mogli zaczynać realizację własnych planów. A to nie zawsze było łatwe, proste i przyjemne... ale, jak mawiał Bernard Madoff, to już temat na osobną historię ;)

Radosław Tadajewski, Prezes Grupy Trinity S.A.: Specjalista w zakresie inwestycji na rynku niepublicznym. Uczestniczył w wielu transakcjach na rynku kapitałowym, m.in.: KGHM Ecoren, Centrozłom, Travelplanet.pl, Wratislavia Bio, Newcorn, WDM. Autor wielu publikacji o polskim rynku kapitałowym. Absolwent oraz stypendysta programu MBA na Europejskim Uniwersytecie Viadrina we Frankfurcie. Wykształcenie zdobywał również na Wydziale Prawa, Administracji i Ekonomii Uniwersytetu Wrocławskiego oraz Uniwersytecie Cambridge. Stypendysta jednej z najbardziej prestiżowych fundacji w Europie – Haniel Stiftung.

Pobierz ebook "Ebook z raportem: Jak wybrać software house dla działań marketingowych i e-commerce"