20 lat pierwszej strony WWW

Dwadzieścia lat temu Tim Berners-Lee nie mógł skorzystać z poradników, nie miał wyszukiwarki, a mimo to udało mu się stworzyć pierwszą na świecie stronę WWW.

Pionierska witryna dostępna była od 6 sierpnia 1991 roku pod adresem: http://info.cern.ch/hypertext/WWW/TheProject.html. Zaledwie kilka miesięcy wcześniej Brytyjczyk Tim Berners-Lee zaproponował swoim kolegom z Europejskiej Organizacji Badań Jądrowych CERN w Genewie, by zorganizować dane w oparciu o hipertekst. Już w 1980 roku próbował przekonać ich do swojego pomysłu, ale aprobatę uzyskał po dziewięciu latach jego udoskonalania. Dane na temat projektu dostępne są na stronie organizacji W3C.

Tim zaczął pracę nad programem Enquire (ang. zasięgać), który, oprócz gromadzenia wewnętrznych informacji CERN, miał je ze sobą łączyć. Nazwa programu była skrótem od wiktoriańskiej książki pod tytułem Enquire Within Upon Everything, zawierającej porady dotyczące pieczenia ciasta, etykiety, gier czy też prania, którą Berners-Lee czytał w dzieciństwie.

Zależało mu na tym, by utworzyć system działający podobnie jak mózg, łączący różne bodźce, kojarzący jakiś fakt z innym wydarzeniem, odnajdujący części wspólne. Przede wszystkim jednak – pamiętający wszystkie dane, co przekracza czasem możliwości zapominalskiego mózgu. Miał to być system, w którym, jak w poradniku z dzieciństwa, w jednej chwili można znaleźć przepis na placek z jabłkami lub sposób na rozśmieszenie towarzystwa.

Początek linkowania

Tim Berners-Lee zaczął od łączenia danych opatrzonych numerami w swoim komputerze, by później skojarzyć je z tymi, które znajdowały się w pamięci komputerów jego kolegów, podaje . To pozwoliło mu na stworzenie centralnej bazy danych CERN. Na tym jednak nie skończyły się dążenia programisty.

Jeśli wszystko miało się powieść według jego założeń, postanowił, że podzieli się swoim odkryciem z innymi naukowcami, a może i całym światem. Program Enquire nigdy nie został opublikowany, ale dał podstawy do stworzenia WWW.

Naukowiec opracował system kodowania HTML, który do dziś jest głównym językiem sieci. Wymyślił też, że każda informacja powinna zawierać unikatowy adres, zwany URL (ang. universal resource locator). Pozostało tylko ustanowić przepisy określające posługiwanie się połączeniami między danymi i uruchomić cały system.

Przede wszystkim powszechność

Pierwsza strona internetowa Brytyjczyka z CERN w niczym nie przypominała tych, które dzisiaj biją rekordy popularności. Prosty układ, czarna czcionka, białe tło – wszystko skonstruowane tak, by każdy zrozumiał i jak najszybciej znalazł potrzebne informacje. Wyjaśniała, co zawiera World Wide Web, pierwsza wyszukiwarka, której autorem także jest Berners-Lee.

Programista nie zamierzał czynić z WWW płatnej witryny, dostępnej tylko dla wybranych, bo, jak twierdzi, „strony internetowe muszą ze sobą współgrać w jednej uniwersalnej przestrzeni”.

Pierwszej strony internetowej w Polsce doczekał się Uniwersytet Warszawski w 1993 roku.. Do dziś można ją znaleźć pod adresem: www.fuw.edu.pl/~ajduk/indexold.html. Pierwszy mail polski był korespondencją między Rafałem Pietraniem, współtwórcą polskiego internetu, a Janem Sorensenem, szefem Ośrodka Komputerowego Uniwersytetu Kopenhaskiego. Wymiana e-listów rozpoczęła się w sierpniu 1991 roku.

Wbrew temu, co można sądzić o jego wynalazku, nie wywindował go on na czołówkę najlepiej zarabiających osób, podaje portal www.todayifoundout.com. Gdyby Tim Berners-Lee próbował zarobić na swoim pomyśle, prawdopodobnie nie byłby dziś tak dobrze postrzegany. Autorzy protokołu Gopher, którego uznaje się za przodka WWW, wypuścili swój pomysł w podobnym czasie, ale w ostatniej chwili zdecydowali się na pobieranie opłat, przez co stracili na popularności. Berners-Lee nawet w nazwie swojej wyszukiwarki zawarł ideę powszechności. Jej zastępczą definicją jest TIM - The Information Mine (ang. Kopalnia Informacji).

Przepraszamy za ukośniki

Tim Berners-Lee często podkreśla, że za pomyślną próbą uporządkowania chaosu w cyberprzestrzeni nie stoi on sam, ale zespół kilku osób. Tak jak w wielu innych przypadkach, ten sukces miał wielu ojców. Choć to on wymieniany jest zawsze jako twórca pierwszej strony internetowej, warto też wspomnieć o pomysłodawcach IP, którymi są Vint Cerf and Bob Kahn.

Ich wynalazek pozwolił na swobodny transfer danych z komputera do komputera. Nazwa domeny (DNS), która łączy stronę z numerem IP, jest inicjatywą Paula Mockapetrisa. Ważność IP i nazwy domeny jest zrozumiała, ale co z dwoma ukośnikami na początku adresu? Tim Berners-Lee przeprosił i przyznał, że właściwie są one niepotrzebne i że na tamte realia wydawały się być całkiem niezłą propozycją na oddzielenie adresu, podaje serwis bbc.co.uk. Z upływem lat użycie ukośników okazało się tylko marnotrawstwem czasu.

Co do liczby godzin spędzonych przy klawiaturze, brytyjski naukowiec mówi: „Ktokolwiek, kto zatracił poczucie czasu przy komputerze, wie, czym jest skłonność do marzeń, popęd do ich spełniania i tendencja do przegapiania obiadu”. Kim jest człowiek, który przeprasza za swoje pomysły i potrafi żartować z misji programistów?

Berners-Lee stroni od blasku fleszy, podaje portal The Time 100. Mimo skromności i próby pozostawania w cieniu, zasługi naukowca zostały niejednokrotnie docenione. Magazyn The Times umieścił Brytyjczyka na liście stu najbardziej wpływowych osób XX wieku. Nic dziwnego, w końcu przeniósł swoją encyklopedię z dzieciństwa do sieci i dziś każdy może zasięgnąć rady innych użytkowników cyberprzestrzeni na dowolny temat. Podobno sam TimBL także rad udziela.

Pobierz ebook "Ebook z raportem: Jak wybrać software house dla działań marketingowych i e-commerce"